Son yıllarda, kamuoyuna olan tutumumda belirgin bir değişim oldu. Bir zamanlar, tartışmalarda denge arayışında arabulucu rolünü üstlenmeye hevesliydim. Ancak, zamanın geçişi bana bu tutumun her zaman hoş karşılanmadığını fark ettirdi.

Deneyimim arttıkça, birkaç önemli gerçeği yavaş yavaş anlamaya başladım:

Öncelikle, kamuoyunun gücü küçümsenemez. Bu, insanlara büyük bir psikolojik baskı getirebilir ve herkes bu baskıyı kaldırabilecek yeteneğe sahip değildir.

İkincisi, benim 'gerçekler' olarak düşündüğüm şey, bilgi okyanusundaki yalnızca küçük bir parça olabilir, sadece belirli bir açıdan bir bakış açısıdır.

Ayrıca, tartışan tarafların savunduğu 'adalet' genellikle içlerinde taşıdıkları gerçek inançlardır. Bu durumda benim sözde 'objektif' duruşum aslında pek bir anlam ifade etmiyor.

Son olarak, sözde 'tarafsız aracılık' her zaman hoş karşılanmaz. Özellikle duyguların yoğun olduğu anlarda, bu tutum pozisyonu zayıflatma olarak görülebilir ve hatta kararsızlığın bir göstergesi olarak değerlendirilebilir.

İyi niyet bazen olumsuz etkilere yol açabilir. Yine de, kamuoyunu savaşa katılmayı seçen insanları anlayabiliyorum. Tartışmak için tartışmıyorlar, aksine içlerinden gelen güçlü bir adalet duygusuyla bazı ilkeleri savunmak ve haksızlığa uğradıklarında başkalarından destek bekliyorlar. Bu duyguyu ben de çok iyi anlıyorum.

Ancak, içimde böyle düşünceler olsa da, eylemlerimde yine de dikkatli kalıyorum. Kamuoyu alanı, bir arenaya benziyor; bir kez içine girdiğinizde, geri dönmek zor. Burada gerçek bir kazanan yok; herkes bir bedel ödemek zorunda.

Belki de bu yüzden giderek daha temkinli hale geliyorum. Dünya sanki sürekli küçülüyormuş gibi, sonunda belki de sadece birkaç samimi insan kalacak, hatta belki sadece kendim.

Sessiz kalmayı öğren, hoşgörülü olmayı öğren, anlaşmazlıklardan kaçmayı öğren, hatta kayıtsız olmayı öğren. İşte bu yüzden duygular bu kadar önemli hale geliyor. Ancak son derece yakın ilişkilerde tüm savunmalarımızı kaldırabiliriz ve çocuklar gibi içimizi dökebiliriz.

Ne olursa olsun, hem aile sevgisi hem de aşk, samimi ilişkiler böyle olmalıdır: Ebeveynler çocuk olmaya istekli, sevgililer çocuk olmaya gönüllü. 'Endişelenme, bana her zaman güvenebilirsin. Her zaman yanında olacağım.' İşte bu tür bir taahhüt, gerçekten ihtiyacımız olan şeydir.