Çocukken yaşlıların batıl inançlarına çok karşıydım, başlarına bir şey geldiğinde hemen kağıt yakıp fal baktırıyorlardı. Büyüdüğümde anladım ki, falcı aslında bir dolandırıcı değil, yoksul insanların psikologuydu. Bir psikolog bulmak istesen, randevu alıp bir saat sohbet etmek yüzlerce lira tutuyor. Ama bir falcıya gittiğinde, üç beş on lira verip, seninle sohbet edip, hayatının akışını değiştirecek şeyler söyleyebiliyor. Üstelik psikolog sadece senin şunların yanlış, bunların yanlış, senin şunlar hastalık diyor. Ama falcı öyle değil, o sadece evin kötü, atalar mezarı kötü, zaman kötü, yön kötü, her şey kötü olabilir diyor, ama asla senin kötü olduğunu söylemiyor. En önemlisi, bu zorlukları atlatırsan, on yıl sürecek bir şans geleceğini ve zenginliklerin kapıda olduğunu söylemesi. O yüzden bu birkaç lira için kaygı, depresyon neymiş; yürürken zıplayarak, göğsünü gere gere yürüyorsun. Ah, çocukken ne de anlamıyordum.